Evelyn

De dagen beginnen op elkaar te lijken, vnaf de eerste dag van aankomst tot heden heb ik gewerkt. De verschillende stappen van het distributie proces herhalen zich, alleen de plaats is anders.
Telkens als je denk dat het niet erger, dan blijkt dit wel te kunnen. In één van de dorpjes, (barangays) met de naam Caano gingen wij, ik en een aantal vrijwilligers van het Filipijnse Rode Kruis een aantal woningen bekijken, die door de gemeenschap waren opgegeven als 'total damaged' of te wel volledig verwoest. Deze controle werd met name uitgevoerd om te kijken of de hulpgoederen ook daadwerkelijk bij de juiste mensen kwamen. Door het plaatselijke hoofd werden wij rondgeleid langs een aantal verwoeste huizen.

Hij wees ons de restanten aan van een verwoeste woning. Hij vertelde dat het gezin Zamora met vier kinderen, hier had gewoond en nu tijdelijk bij één van de grootouders woonde totdat zij weer een bewoonbaar huis zouden hebben.
Bij de woning van de grootouders aangekomen, stapte Evelyn Zamora met een stralende glimlach naar buiten. Oma stond in de deuropening met twee van haar kleinkinderen.

Evelyn Zamora

Ik schrok, haar manier van lopen deed mij denken aan iemand die mij dierbaar was. Alleen liep zij nog veel moeilijker. Vrolijk vertelde zij over haar gezin en dat haar man weg was om werk te zoeken. Zij hoopte snel weer zelfstandig te kunnen wonen. Natuurlijk werd hun gezinnetje meegenomen in het Rode Kruis hulpprogramma. Haar gezin zou bij de distributie wat materialen krijgen waarmee zij haar huis weer zouden kunnen gaan opbouwen en een gezinstent. Zij maakte een grote indruk op mij, ik kon mij niet voorstellen hoe zij ondanks alle ellende zo vrolijk kon zijn.

Enkele dagen later was er een grote distributie in de  plaats Kalibo, waar het dorp van Evelyn bij hoorde. Ik zag haar staan tussen de menigte in de brandende zon. Een aantal mensen hadden een paraplu meegebracht, nee niet tegen de regen maar als bescherming tegen de hitte van de zon, het was meer dan dertig graden. Ik gaf Evelyn een stoel.

De groep mensen stonden te luisteren naar een uitleg over hoe men de materialen kon gebruiken die werden uitgedeeld. Ik hoorde de mensen af en toe lachen, een man werd gevraagd bij de vrijwilligers te komen om te laten zien hoe hij een knop maakte. Ging het goed dan werd er door de menigte geapplaudiseerd, ging het fout dan werd er hartelijk gelachen.

Ondertussen werd een deel van de spullen door ons uit de vrachtwagen gehaald en klaar gezet. Ik zag het zweet van de gezichten lopen van de losploeg en kon het niet laten om ook een handje mee te helpen. Al snel kwam ik op het idee om op zoek te gaan naar flessen water.  Nadat een plaatselijke handelaar goede natte zaken had gedaan, werden de flessen water door onze ploeg dankbaar aanvaard.
De meeste goederen werden in keurige stapeltjes geplaatst. Sommige mensen kregen een zogenaamde familietent. Dit gebeurde als hun huis volledig was verwoest en zij voldoende ruimte hadden om een tent te plaatsen. Vaak hadden de mensen daar onvoldoende ruimte voor.

Nadat de versterkte kaarten werden gecontroleerd, dit was om te zorgen dat de getroffenen hun spullen konden krijgen, konden de mensen hun spulletjes ophalen. Evelyn werd gevraagd met haar man om nog even te blijven, ik kon het niet laten om haar uit eigen middelen ook wat te geven.

Iemand, niet ik vond dat er een foto moest worden gemaakt, waarop er werd geposeerd voor dit kiekje.
Even later reed de volgeladen motor taxi terug naar hun dorpje, niet alleen met spullen maar ook met blije mensen aan boord.

's Middag kwam een tweede groep mensen hun spullen ophalen. Opnieuw blije gezichten, wat is dit toch heerlijk om te doen, dan maakt het niet uit of je lange dagen maakt. De dankbaarheid is groot en omdat te zien is meer dan genoeg.

Rond een uur of vier die middag waren we klaar met het werk voor die dag, een vroegertje, de vrijwilligers zeiden dat we naar een bijzondere plaats gingen. Na tien minuten rijden kwamen we bij een soort natuur reservaat. 25 jaar geleden was men begonnen met het heraanplanten van mangrove. Hier was een verhoogd pad gemaakt van bamboe, waar je op kon lopen. Voor het eerst van mijn leven liep ik tussen de heraangeplante mangrove, Op de stukjes modder zag je modderkruipers en af en toe in het stromende zoute water een soort vissen, die op zeenaalden leken. Af en toe kraakte het bamboe verontrustend, maar ik ben er veilig overheen gekomen.

Na anderhalf uur zat dit tochtje erop en keerde wij terug naar de Rode Kruis post in Kalibo. Fantastisch zo'n stukje ontspanning voor het eerst in drie weken.

's Avonds werkte ik de administratie bij in mijn bescheiden hotelkamer, waarna ik in slaap viel. 's Nachts werd ik wakker om naar het toilet te gaan en wat zag ik lopen .............. een grote dikke kakkerlak. Gelukkig wist ik dit beest snel de kamer uit te werken en heb maar een lichtje aangelaten, want daar houden ze niet zo van.
De volgende morgen vertelde ik dit de ploeg vrijwilligers toen wij naar een nieuwe distributie reden. Men begon te lachen en iemand maakte de opmerking "had die kakkerlak twee hoorns", waarop ik zei nee. O dan was het een vrouwtje en als dat beest één hoorn had dan was het een 'gay', waarop iedereen smakelijk zat te lachen.