De voorbereidingen en de reis naar Panay

Vlak voor de reis moest ik op vrijdag nog gekeurd. Na de reis zal ik een tweede keuring krijgen om te kijken of ik tijdens mijn verblijf in de Filipijnen geen nare dingen heb opgelopen.  De keuring was veel uitgebreider als ik verwachte, dus dat zit wel goed.

De keuringsarts een heel geschikte man, kon het niet laten een terechte opmerking te maken over mijn atletisch figuur, daar zouden best wat kilo's af kunnen, hij zei dat ik dat vast al veel vaker gehoord zou hebben en dat zal ik waarschijnlijk nog wel vaker horen. Hmmmm misschien een mooie gelegenheid om er nu wat aan te doen tijdens deze trip.

Maandag was het zover, om zes uur ging de wekker en om half acht reed de trein weg met mij uit Bergen op Zoom erin. Rond het afgesproken tijdstip ontmoette ik de andere teamleden op Schiphol, voor de incheck bali van Cathay Pacific. We gingen met zijn vijven. De vijfde man, Luc, nam de foto.

Van Links naar rechts, Bruno, Herman, Anne, Luc en Sandra. Deels kenden wij elkaar nog van vorige missies, zoals Haiti. Het klikte meteen en vrolijk lieten wij ons inchecken bij Cathay Pacific Airways. Al spoedig volgden een lange, lange vlucht van bijna 12 uur naar Hong Kong. Het was nevelachtig met een temperatuur van 17 graden. Van Hong Kong zag ik alleen een klein beetje na vertrek.

, , gevold door een vlucht van twee en een half uur naar de Filipijnen, de luchthaven van Cebu. Wij vroegen ons af of wij iets konden zien van beschadigde gebouwen. Ik zat te kijken en maakte daar onderstaande foto van. 

Geen beschadigingen te zien. Later bleek dat orkaan hier in Cebu weinig schade had aangericht, omdat deze een stuk noordelijker was langsgetrokken. 

Na aankomst in het warme Cebu (29 graden) gingen wij direct naar het hoofdkwartier van het Filipijnse Rode Kruis voor een eerste kennismaking. Duidelijke was te zien dat het Filipijnse leven anders was dan bij ons. Het verkeer was ëën grote chaos, alles kriskras door elkaar, overal toeteren. De elektriciteitsdraden liepen als een grote warrige kluwen langs de weg. Overal zag je kleine winkeltjes langs de weg. 

Achter het Filipijnse Rode Kruis was één van de grote magazijnen met hulpgoederen, ik werd rondgeleid en al spoedig werd duidelijk dat één van de belangrijkste zaken van mij en mijn collega's zou worden om het verspreiden van een groot deel van deze spullen te regelen op het eiland Panay. Wij zullen op verschillende plekken op dit eiland morgen gestationeerd gaan worden.

 's Avonds werd dit bevestigd in een briefing in het hotel waar we een nacht mochten vertoeven voordat we morgen verder naar Panay zullen gaan. Na de briefing gingen we met een hele ploeg gezellig eten in een 'seafood' restaurant. Vis is één van de hoofdgerechten in de Filipijnen.

De volgende dag vertrok in van Cebu om Iloilo te vliegen op het eiland Panay waar ik zou gaan werken. Na wat gezeur bij het inchecken over een schaar in mijn verpakte EHBO set vloog ik richting het eiland Panay. (O ja de schaar mocht ik houden omdat er een stomp uiteinde op zat). Dat was één van de betere vluchten, niet zo lang. Al spoedig kwam de kust van het groene eiland Panay inzicht, echt zo'n schitterend mooi tropisch eiland vanuit de lucht, groen met hier en een stukje strand en helder blauw water.

Na de landing volgde een 3 uur durende rit naar het kustplaatsje Carles in een noordpunt van het eiland. Het was een schitterende tocht waarbij in het begin eigenlijk niets van effecten de tyfoon te zien was. Het eiland was groen en waar het mogelijk was zag je rijstvelden of suikerriet plantages. Afgewisseld door tropische bomen, bloemen en idyllische dorpjes, met vele hoofdzakelijk katholieken kerken. Het land was opvallend schoon, eigenlijk nergens was rommel of ander vuil langs de weg te zien. 

Langzamerhand waren er effecten van de tyfoon te zien, het begon met hier en daar een omgevallen boom, daarna werd de schade van lieverlee erger. Hele groepen bomen op de heuvels waren bijna kaal, het leek wel of alles er van af getrokken was. Ik zag ook steeds meer beschadige huizen, tot compleet verwoeste woningen. 

De woningen op de Filipijnen zijn voor een groot deel niet met die van ons te vergelijken, de woningen worden vaak van allerlei vormen van bamboe gemaakt. Er zijn hier gigantisch grote bamboe stokken of beter gezegd balken. Tot wel 15 meter lang en wel 20 centimeter dik. Eigenlijk wordt dit voor alles gebruikt. Vaak heb de woning geen ramen, maar een soort rooster van bamboe. Afschermen voor temperatuur hoeft immers niet wat het altijd warm, minimaal 24 graden. 

Uiteindelijk gingen we links af een hobbelig zijpadje in kwamen op het kamp in Carles.

Hier werden wij hartelijk onthaald door de andere teamleden en werden de eerste gegevens uitgewisseld van de locaties waar we ieder apart naar toe zouden gaan.