Inmiddels heb ik een bijnaam gekregen "Papa Bear".
Deze week staan nog enkele drie distributies op het programma en gaan we nog een aantal dorpen (barangays) bezoeken om te kijken of wij bij de mensen terecht komen die daadwerkelijk hulp nodig hebben. Ik bezoek een aantal dorpen in New Washington en Numancia. Samen met een aantal vertegenwoordigers uit die gemeenschap loop ik door de krottenwijk Poblacion liggend aan de rivier.
Één van de vertegenwoordigers vertelt dat ook zij slachtoffer is geworden van de tyfoon, haar huis is ingestort, waarbij haar zoon is omgekomen. Zij woont nog steeds in het restant van het huis, de onderste verdieping is verdwenen. Haar man heeft het nog niet kunnen verwerken.
Wij lopen verder langs de snel stromende rivier. De huizen staan tot de rand. Er wordt mij vertelt dat hier af en toe overstromingen zijn, dat betekend dat een deel van de huizen onder water komt te staan.
Onder en naast het huis worden varkens gehouden, één van de weinig bronnen van inkomsten in dit deel van de stad. Ik loop verder tussen smalle steegjes, je ruikt van alles, van eten dat wordt bereid, een frisse was, tot stinkend afval. Af en toe zie je kippen rondlopen. Sommige proberen hun huisje op te fleuren met planten rondom hun huis. Deze staan in lege blikken, doormidden gezaagde plastic flessen.
Overal zie je sporen van de tyfoon, daken die verwoest zijn, deels ingestorte huizen, tot een hoopje geknakte bamboe stokken wat eens een huisje was geweest.
Diverse mensen vertellen over de gebeurtenissen die zij hebben ondervonden, het angstaanjagend lawaai toen Yolanda overraasde, over het hoge water in de rivier, de krakende huizen en plots verdwijnende daken en wanden.
Ik ben blij dat ik dit niet heb meegemaakt.
Uit een woning staart een jongetje wezenloos naar buiten, aan mij wordt vertelt dat hij hartproblemen heeft, zijn ouders kunnen medische hulp niet betalen. Wij kunnen hier helaas ook niets aan doen, alleen wat hulp bieden om hun beschadigde huis wat te verbeteren.Ook zie je leuke dingen, lachende kinderen, die spontaan naast elkaar gaan staan als ik het fototoestel te voorschijn haal. Giechelend staan zij naar het schermpje te kijken als zij zich zelf terug zien.
Ondanks alles zijn de meeste mensen vrolijk. Enkele kinderen noemen mij "Santa Claus", door mij deels witte baard, mijn witte T-shirt en het rode Rode Kruis vest. Ik moet hier om lachen. Nadat ik samen met de vrijwilligers van het Filipijnse Rode Kruis (PRC) het deel van de wijk bij de rivier hebben bekeken, gaan wij naar een nauwelijks zichtbaar smal paadje tussen enkele winkeltjes in de hoofdstraat. Dit voert ons naar het deel daar achter. Tussen vele half omgevallen bomen en nieuw ontluikende bananenbomen zie ik vele verwoeste huisjes, ook hier wonen voor het grootste gedeelte nog mensen.
De komende dagen staan nog enkele distributies van hulp goederen op het programma. Opnieuw geduldig wachtende mensen.
De spullen worden klaar gezet. Aan de andere zijde staan de meeste mensen te luisteren naar een uitleg, die zij krijgen over de verstrekte materialen.
Na de laatste distributie nam ik 's avonds de ploeg vrijwilligers van het Filipijnse Rode Kruis waar ik de afgelopen weken nauw mee heb samen gewerkt, mee de stad in om een gezellige afscheidsavond te vieren. Er wordt volop gelachen en karaoke gezongen. Dit laatste is iets waar de Filipijnen helemaal dol op zijn. De grootste lol hebben zij als ik een poging doe als de microfoon onder mijn neus wordt geduwd. Ehh gelukkig zit er geen geluid bij dit blog........
Uiteindelijke werd er hartelijk afscheid van elkaar genomen en kreeg "Papa Bear" een cadeau'tje van zijn "little bears". Iets lekkers en een fraai T-shirt. Zelfs "Mama Bear" in Nederland werd niet vergeten.
Terug kijkend naar de afgelopen periode, dan kan ik niet anders zeggen, dan dat ik een fantastische fijne, leuke periode heb meegemaakt, waarbij het flink aanpoten was. Ik heb genoten van de vele blije gezichten en de leuke ploeg vrijwilligers waar ik mee heb mogen samenwerken en om hun te trainen voor het zelfstandig kunnen uit voeren van het distributieproces. Ik zou geen seconde aarzelen om dit weer te kunnen en mogen doen.Met gemengde gevoelens ga ik huiswaarts, deels omdat ik iets achterlaat en het is natuurlijk heerlijk om weer naar huis te gaan.
Tot slot voor de statistici onder ons nog enkele cijfers. De afgelopen maand heb ik met mijn ploeg 3964 getroffenen kunnen helpen door hen ruim 25 duizend items te kunnen verstrekken.
groetjes en wie weet tot een volgende missie waar dan ook.
Herman Uijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten